Το έγραψα ένα βράδυ, ενώ ετοίμαζα ένα σχέδιο (από το κινητό) για την εκπομπή στο ραδιόφωνο, κι εκεί που κανονικά έπρεπε να σημειώσω σε τίτλους αυτά που θα πω, μου βγήκαν όλα τα παρακάτω. Όταν τελείωσα εντωμεταξύ, πραγματικά δεν ήξερα τι να το κάνω. Να το ανεβάσω στα site του σταθμού; Να το κρατήσω για το ράδιο;
Τελικά, το ανέβασα στο FB μέσα στη μαύρη νύχτα. Δεν ήξερα ούτε τι τίτλο να βάλω, αλλά λέεω κάποιος θα το διαβάσει, έτσι από φιλότιμο για τον κόπο μου.
Όλα βασικά ξεκίνησαν από τη συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Δρ. Κ. Καμινάκης (καθηγητής μάρκετινγκ) στο ραδιόφωνο, ο οποίος τόνισε, το πόσο σημαντικό είναι να καταλαβαίνουμε, ποιά είναι η «εικόνα» στο μυαλό του τουρίστα για μας, για τη Σκιάθο.
Και μετά άρχισα λοιπόν να τα παίρνω ένα-ένα, από τον εαυτό μου. Τι βλέπω στο νησί μου; Τι ακούω; Τι μυρίζω; Τι τρώω;
Ξεκινάω με ταμπέλα «Τα Ωραία Τρίκαλα», που τη θυμάμαι να δεσπόζει στην παραλία της Σκιάθου, για χρόνια. Φίλε επενδυτή από τα ωραία Τρίκαλα ή από την πανέμορφη Καλαμπάκα, σκέψου λίγο, αν ερχόμουν εγώ στην κορυφή της Πίνδου να επενδύσω, πρώτα-πρώτα το πιθανότερο είναι, ότι δεν θα άνοιγα ένα μαγαζί να πουλάω χταπόδια και ψάρια. Ακόμα κι αν τελικά το άνοιγα όμως, έξυπνο θα ήταν να του δώσω ένα όνομα, από ένα ποτάμι της περιοχής, με σήμα μια πέστροφα (αν έβαζα απ´ έξω φωτογραφία με χταπόδι, θα μου έστελναν τον παπά του χωριού για εξορκισμό).
Πάμε τώρα να πιάσουμε τις μυρωδιές, τις οποίες από μικρός θυμάμαι τα μεσημέρια που περπατούσα κι εξερευνούσα τα σοκάκια. Τηγανητά ψάρια, ψητά ψάρια (εστω και γόπες), από τις φουφούδες που έβγαζαν έξω οι νοικοκυρές και τις αερίζανε με κανένα χαρτόνι ή με το φαράσι. Περπατάω σήμερα στην παραλία της Σκιάθου καλοκαίρι και βλέπω τα ντουμάνια από καπνό και αισθάνομαι την τσίκνα από το ξίγκι (βλ. Τσικνοπέμπτη στη Σκιάθο), που θυμίζει παζάρι στο Λιανοκλάδι, “για περάστε και θαυμάστε…”
Πάμε τώρα στους ήχους. Περνάω έξω από ψησταριές και γυράδικα και ακούω να βαράνε κουδούνες, για κατσίκες και βουβάλια (ενώ ως γνωστόν, οι τουρίστες πάνε σαν τα πρόβατα). Βάλτε τουλάχιστον μια μικρή ναυτική καμπάνα, από εκείνες που έχουν οι ανεμότρατες στη γέφυρα, μη φοβάστε δεν είναι για κηδεία. Κι ολα αυτά, με υπόκρουση τη γνωστή ιτιά, που ακόμα λουλουδιασμένη είναι και δεν ξεραίνεται να ησυχάσουμε κι εμείς.
Συνεχίζω με χορό. Βλέπω να στήνονται Greek Nights και χοροί σε μαγαζιά, με τσάμικο και σφυρίγματα (πιο δυνατά κι από τη σφυρίχτρα για το σκύλο μου), την υπερήφανη τσαμπούνα να παίζει και φωτιές να καίνε στο δρόμο. Με πιάνει χαρά μεγάλη, να δεις λέω, αναβίωσε το έθιμο με τις κωλοφωτιές. Ανεβαίνει μετά το βιντεάκι “Skyathos Hit (χτύπα τον…) 2018” στο YouTube κι εκεί που περιμένω συρτάκι στο λιμάνι δίπλα στη θάλασσα, με καπέλα ναυτικά και κοντοπαντέλονα ανεμοτρατίσια, βλέπω κοντοσούβλι με φουστανέλες, από τα Βλάχικα της Βάρης.
Πάμε τέλος στην πληροφόρηση για τους τουρίστες. Εδώ να δείτε και να ακούσετε! Πάει ο κάτασπρος (δεν κάηκε ακόμα από τον ήλιο) τουρίστας στο μαγαζί να φάει, πρώτη μέρα στο νησί και ρωτάει το γκαρσόν να μάθει πέντε πράγματα. Πρώτη ερώτηση φυσικά, πού να κάνει μπάνιο; Και ακούγεται εκείνο το φοβερό: «στη Χρυσή Άμμο και στη σπηλιά της Νεράιδας». Εντάξει, αλλάξαμε μια φορά το Στροφλιά και το κάναμε Κουκουναριές, ας το αφήσουμε εκεί, γιατί μπερδεύομαι κάθε 50 χρόνια (τα πάτησα κι ολας), πώς να συνηθίσω από την αρχή; Ας ξεκαθαρίσουμε:
Εμείς έχουμε Μεγάλη Άμμο και Κουκουναριές.
Η Χρυσή Άμμος είναι στην Άνδρο κι εσύ σε λάθος νησί.
Και τώρα η σπηλιά. Γαλάζια τη λες, Σκοτεινή τη λες, της Φόνισσας τη λες (κι ας μην έχει πληρώσει ΕΝΦΙΑ τόσα χρόνια), πάντως της Νεράιδας, δεν τη λες. Και να το τελειώσουμε κι αυτό: η Φόνισσα ήταν κακιά και τα μωρά τα έπνιγε, ενώ η καλή Νεράιδα τα έσωζε κι εσένα όπως φαίνεται σε πρόλαβε.
Παίρνω και τηλέφωνο ένα φίλο (άλλον, όχι εκείνον), που ήρθε πέρυσι, να μου πει τη γνώμη του κι αυτός. Μου περιγράφει λοιπόν, ότι μπήκε σε ταξί και μιλούσαν με τον οδηγό στη διαδρομή, για τα τοπία που περνούσαν από μπροστά τους, για λίγη τοπική ιστορία, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ´ αγόρι μου… Τι να πιστέψει ο άνθρωπος, που γκουγκλάρει μετά να βρει αυτά που άκουσε και έκανε καταγγελία στη Wikipedia ότι είναι «ανενημέρωτη». Τον ρωτάω μήπως θυμάται το όνομά του, μάλλον Γιώργος μου λέει για το μικρό του, αλλά το επώνυμό του το θυμόταν σίγουρα, γιατί ήταν σπάνιο: Αίσωπος (απλή συνεπωνυμία με εκείνον τον άλλον). Έφαγα δυο μέρες στο δημοτολόγιο Σκιάθου, Αίσωπος Γεώργιος, μήπως Γρηγόριος, τίποτα δεν υπάρχει (λέω θα είναι Τσεσμελής και του έμεινε το παρατσούκλι).
Και τώρα που τα έγραψα, απλά σκέφτομαι, γιατί δε σκέφτονται κάποιοι τελικά, απλώς λίγο απλά;
ΛΒ