Μπήκα στο καράβι από Βόλο για Σκιάθο σήμερα το πρωί, και άνοιξα κινητό και tablet να δω ειδήσεις, νέα και ενδιαφέροντα. Βλέπω στο ημερολόγιο 6 Απριλίου, κι ένα αφιέρωμα στη “ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ” για την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα στις 5’15 εκείνο το πρωί της 6ης Απριλίου 1941, κατά μήκος της Θράκης και ανατολικής Μακεδονίας.
Λίγο πιο κάτω, κοιτώντας και τις φωτογραφίες, θυμήθηκα ότι κάπου στη βιβλιοθήκη του σπιτιού, υπάρχει ένα βιβλίο για το Ρούπελ, από τότε που είχαμε πάει, έχοντας μαζί και τα παδιά.
Δε θα γράψω πολλά και δεν τολμώ να σχολιάσω, απλά αντέγραψα λίγες γραμμές από το βιβλίο του Ηλία Κοτρίδη, με τίτλο “ΡΟΥΠΕΛ, ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ”, ο οποίος μάζεψε υπηρεσιακά έγγραφα, προσωπικά γράμματα, στοιχεία και αφηγήσεις, του Διοκητή του οχυρού Αντισυνταγματάρχη Γεωργίου Δουράτσου, των Αξιωματικών, των Υπαξιωματικών και Στρατιωτών, που ήταν στη μάχη του Ρούπελ, το οποίο στην πρώτη γραμμή του ελληνογερμανικού πολέμου άντεξε τέσσερις ημέρες απέναντι στην γερμανική πολεμική μηχανή και την επιχείρηση “ΜΑΡΙΤΑ”.
6η Απριλίου 1941.
Δεν είχε ακόμη λήξει ο αγώνας που άρχισε την 28η Οκτωβρίου 1940 στην Πίνδο και συνεχιζόταν νικηφόρα για πέντε μήνες στα βουνά της Αλβανίας ενάντια στους Κένταυρους και Μελανοχίτωνες Ιταλούς, και νέος αγώνας εναντίον φοβερότερου εχθρού άρχιζε στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας.
Την αυγή της 6ης Απριλίου 1941 – πριν λήξει η προθεσμία του γερμανικού τελεσιγράφου, όπως έκαναν και οι ιταλοί – εκδηλώθηκε η επίθεση. Και πολεμούσε η Ελλάδα την 6η Απριλίου πόλεμο διμέτωπο, ή για να ακριβολογούμε, έναν αγώνα κατά μέτωπο και έναν στα νώτα
Στο τέλος του κεφαλαίου της μάχης, κλείνει με τα λόγια ενός Αξιωματικού, που επέζησε και αφηγούταν στον συγγραφέα:
Θα έπρεπε την ημέρα αυτή να είμαστε ευτυχείς. Θα έπρεπε τώρα πλούσιοι, κατά το ποσοστό της συμβολής, θυσιών και αίματος, ναι έχουμε σταθεί αμέριμνοι, ήσυχοι, ασφαλείς και να σκεφτόμαστε ότι εμείς οι μικροί είχαμε την δύναμη να αναδειχθούμε ήρωες. Ότι εμείς, οι μικροί, στήσαμε τα τραυματισμένα κορμιά μας μπροστά στους χαλυβδένιους θώρακες της Γερμανίας και τους καθυστερήσαμε, τόσο όσο να προλάβουν οι άλλοι να ετοιμαστούν.
Δώσαμε τόσα, εμείς οι μικροί, που κατά παγκόσμια απαίτηση θα έπρεπε να είμαστε τώρα ΜΕΓΑΛΟΙ. Αλλά δεν είμαστε ούτε ΕΥΤΥΧΕΙΣ ούτε ΜΕΓΑΛΟΙ, διότι τα λησμόνησαν όλα την ώρα της “υψηλής πολιτικής”. Την ώρα των λογαριασμών.
Αυτά το ολίγα, γι αυτούς που τους χρωστούμε πολλά.
ΛΒ