Πριν από τον ανέλπιστο θρίαμβο της Πορτογαλίας το 2004, οι επιτυχίες της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μία από αυτές ήταν η λευκή ισοπαλία, που απέσπασε από την παγκόσμια πρωταθλήτρια Βραζιλία στο Μαρακανά στις 28 Απριλίου 1974. Το παιγνίδι μπορεί να ήταν φιλικό, αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την επιτυχία των διεθνών μας.
Το 1974 ήταν χρονιά Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η Βραζιλία, θέλοντας να υπερασπιστεί τον τίτλο που είχε κατακτήσει πριν από τέσσερα χρόνια στα γήπεδα του Μεξικού, προσκάλεσε πολλές ευρωπαϊκές ομάδες για φιλικά, ανάμεσά τους και την Ελλάδα, επειδή η τελική φάση της διοργάνωσης θα διεξαγόταν στη Γερμανία. Ο τεχνικός της σελεσάο Μάριο Ζαγκάλο είχε προχωρήσει σε μερική ανανέωση, ενώ δεν θα είχε στη διάθεσή του τον μεγάλο Πελέ, ο οποίος είχε αφήσει την εθνική. Ήταν, άλλωστε, 34 ετών.
Στη χώρα μας, η Δικτατορία μετράει μέρες και το πρωτάθλημα διεκδικούν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Η ΕΠΟ διστάζει να αποδεχθεί την πρόταση των Βραζιλιάνων, αλλά υποχωρεί μπροστά στην επιμονή του Αλκέτα Παναγούλια, που δεν θέλει να αφήσει να πάει χαμένη μια τόσο μεγάλη ευκαιρία.
Η αποστολή της Εθνικής, μετά από ταξίδι 22 ωρών, έφθασε στο Ρίο Ντε Ζανέιρο στις 25 Απριλίου και έτυχε θερμής υποδοχής, όπως αναφέρουν οι ανταποκρίσεις της εποχής. Η επόμενη ήταν ημέρα εγκλιματισμού και γνωριμίας με τη διάσημη πόλη. Την παραμονή του αγώνα, οι διεθνείς μας πάτησαν για πρώτη φορά στο θρυλικό Μαρακανά και ένιωσαν δέος για το επιβλητικό γήπεδο των 200.000 θέσεων. Ακούστηκαν και τα πρώτα παράπονα για τον αγωνιστικό χώρο και το μεγάλο χόρτο που δυσκόλευε τις κινήσεις τους. Για τους παίχτες που έπαιζαν στα χωράφια και τα ξερά του ελληνικού πρωταθλήματος ήταν, όντως, ένα πρόβλημα.
Ο αγώνας διεξήχθη στις 28 Απριλίου, παρουσία 100.000 καριόκας, που περίμεναν σόου και πολλά γκολ από τα αστέρια της σελεσάο. Λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο και εν προκειμένω τους παίκτες του Αλκέτα Παναγούλια, που υπερέβαλαν εαυτούς και απέσπασαν ισοπαλία 0-0. Θα είχαν φύγει και νικητές από το Μαρακανά, αν ο Δομάζος στο 15ο λεπτό ολοκλήρωνε μια περίτεχνη ενέργειά του.
Ο Τάκης Οικονομόπουλος ήταν από τους κορυφαίους του αγώνα και έπιανε τα άπιαστα, αναγκάζοντας το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters να μεταδώσει: «Ο τερματοφύλακας της Ελλάδας είχε χέρια από… μαγνήτη». Την επομένη οι τίτλοι των ελληνικών εφημερίδων ήταν διθυραμβικοί: «Ζέρζον της Ελλάδος αποκάλεσε η τηλεόραση του Ρίο τον Δομάζο», «Παγκόσμιος αντίκτυπος από το κατόρθωμα της Εθνικής στο Μαρακανά», «Υποκλίνονται στον Δομάζο και εγκωμιάζουν Συνετόπουλο, Ελευθεράκη, οι Βραζιλιάνοι».
Στις δηλώσεις του μετά το τέλος του αγώνα, ο Μάριο Ζάγκαλο τόνισε ότι «Η ελληνική ομάδα δεν ήταν αυτή που μας είπαν… Oι παίχτες της είχαν δύναμη και τεχνική» και κατέληξε με την επισήμανση ότι «ποδοσφαιριστές σαν τον Δομάζο, τον Συνετόπουλο και τον Ελευθεράκη μπορούν θαυμάσια να παίξουν στη Βραζιλία». Ο Αλκέτας Παναγούλιας, πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας, δήλωσε: «Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Στόχος μας είναι να πάμε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1978». Θα το καταφέρει 20 χρόνια αργότερα, στο Παγκόσμιο των ΗΠΑ.
Οι δύο ομάδες αγωνίσθηκαν με τις ακόλουθες συνθέσεις:
- Βραζιλία: Λεάο, Ζε Μαρία, Λουίς Περέιρα, Πιάτσα, Νελίνιο, Πάουλο Σέζαρ, Λεβίνια, Σέζαρ, Ριβελίνο, Έντου και Ζαϊρζίνιο.
- Ελλάδα: Οικονομόπουλος (Παναθηναϊκός), Πάλλας (Άρης Θ.), Καμπάς (Παναθηναϊκός), Συνετόπουλος (Ολυμπιακός), Ιωσηφίδης (ΠΑΟΚ), Ελευθεράκης (Παναθηναϊκός), Δομάζος (Παναθηναϊκός), Σαράφης (ΠΑΟΚ), Τερζανίδης (ΠΑΟΚ), Αντωνιάδης (Παναθηναϊκός) και Δεληκάρης (Ολυμπιακός). Στο 65ο λεπτό του αγώνα ο Γιώργος Δεληκάρης αντικαταστάθηκε από τον βενιαμίν της ομάδας, τον 20χρονο Θωμά Μαύρο του Πανιωνίου.
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο, που έγινε τον Ιούνιο του 1974, η Βραζιλία κατετάγη 4η, ενώ τον τίτλο κατέκτησε η οικοδέσποινα Δυτική Γερμανία. Δύο χρόνια αργότερα, η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε προκριθεί στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, καθώς ήρθε δύο φορές ισόπαλη με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία κι έχασε με ανόητο τρόπο από τη Μάλτα με 2-0.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/255
© SanSimera.gr